Τρίτη, Απριλίου 21, 2009

Δραματική στροφή στη νομολογία: Το Πρωτοδικείο Πειραιά εφαρμόζει το νόμο περί τύπου σε διαδικτυακό δημοσίευμα

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι, παρά τις θεωρητικές απόψεις που είχαν διατυπωθεί περί του αντιθέτου, τα Ελληνικά Δικαστήρια δεν εφάρμοζαν τον νόμο περί Τύπου σε δημοσιεύματα του Διαδικτύου (βλ. σχετική απόφαση του Αρείου Πάγου, καθώς και απόφαση 2256/2008 του Πρωτοδικείου Αθήνας). Τις επιφυλάξεις μου για την άρνηση υπαγωγής των ιστολογίων στις προστατευτικές συνταγματικές διατάξεις, όπως η απαγόρευση της λογοκρισίας, έχω υποστηρίξει πολλές φορές, όπως σε αυτό το δημοσίευμα στο ΒΗΜΑ.

Αυτή η νομολογιακή γραμμή ανατρέπεται με την απόφαση 27/2009 του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Πειραιά (πηγή: Δίκαιο Μέσων Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, 1/2009), το οποίο έκρινε ότι το Διαδίκτυο εμπίπτει τόσο στην ειδική (σύντομη!) διαδικασία του άρθρου 681Δ του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, η οποία έχει σχεδιαστεί για την ταχεία εκδίκαση υποθέσεων που αφορούν ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και δημοσιεύματα, όσο και στην εφαρμογή του Ν.1178/1981, δηλ. του Νόμου περί Τύπου που καθιερώνει "αντικειμενική ευθύνη" του ιδιοκτήτη του μέσου για όσα γράφονται από τους συντάκτες του και θεσπίζει minimum ποσά αποζημιώσεων ανάλογα με το μέσο ενημέρωσης (εφημερίδα τοπική/Αθήνας-Θεσσαλονίκης, ραδιόφωνο τοπικό ή με δικτύωση, τηλεοπτικός σταθμός κλπ. Βλ. τον σχετικό "τιμοκατάλογο" εδώ).

Με την απόφαση αυτή, το Δικαστήριο εντάσσει το Διαδίκτυο στον κρατούντα στην χώρα μας ορισμό του Τύπου, θεωρώντας ότι  ο ορισμός αυτός είναι εκείνος που περιέχεται στο βιβλίο του καθηγητή Π. Δαγτόγλου "Ατομικά Δικαιώματα" εκδ. 1991, σελ. 451 επ.: "έντυπο είναι κάθε κείμενο, κάθε όχι απλώς διακοσμητική εικαστική παράσταση, κάθε εγγραφή μουσικού έργου με κείμενο ή επεξηγήσεις και κάθε ηχητικό αποτύπωμα απλού ή μελωδικού λόγου, εφόσον έχει παραχθεί με μηχανική ή φυσικοχημική ή ηλεκτρονική διαδικασία κατάλληλη για παραγωγή σημνατικού αριθμού αντιτύπων και προορίζεται για διάδοση." Είναι ένας ορισμός πολύ κοντά σε εκείνον του νόμου του 1938 που ανέφερα στο κείμενό μου στο ΒΗΜΑ. Το κρίσιμο στοιχείο είναι ο σκοπός διάδοσης του μηνύματος και η σχετική προεργασία για την ανάγνωσή του από ανοικτό αριθμό αποδεκτών.

Προκειμένου το Δικαστήριο να εντάξει το Διαδίκτυο στον παραπάνω ορισμό επάγεται τις παρακάτω σκέψεις: 

"Το διαδίκτυο αποτελεί στο σύγχρονο κόσμο το πιο εξελιγμένο μέσο μαζικής επικοινωνίας και μάλιστα αμφίδρομης. Συνδυάζει το στοιχείο της μαζικότητας, καθώς απευθύνεται σε μεγάλο και καταρχήν απροσδιόρισμο αριθμό προσώπων, αλλά και το στοιχείο της ενημέρωσης, αφού παρέχει γνώμες, πληροφορίες, γνώσεις και ψυχαγωγία στους αποδέκτες. Κάθε χρήστης με τη βοήθεια των παροχέων πρόσβασης μπορεί να γίνει πομπός ή δέκτης διαδικτυακών μηνυμάτων. Ειδικότερα δε τούτο μπορέι να συμβεί και με το άνοιγμα ιστοσελίδας, την οποία ο χρήστης του διαδικτύου χρησιμοποιεί για να εκφράζει τις απόψεις του για οποιοδήποτε θέμα τον απασχολεί. Γίνεται δεκτό ότι το άρθρο 14 παρ. 1 του Συντάγματος για την ατομική ελευθερία έκφρασης και διάδοσης των στοχασμών προφορικά, γραπτά και δια του Τύπου, υπό τον όρο τήρησης των νόμων του κράτους καλύπτει και την ελεύθερη έκφραση  και διάδοση γνώμης μέσω του διαδικτύου (βλ. Ι.Καράκωστα, Δίκαιο & Internet, Νομικά ζητήματα του διαδικτύου, β' εκδ. 2003, σελ. 93). Δεδομένου ότι οι ιστοσελίδες, οι ταχυδρομικοί κατάλογοι, τα μηνύματα στις ομάδες συζητήσεων περιέχουν συνήθως κείμενα που παράγονται με έναν συνδυασμό μηχανικής, φυσικοχημικής και ηλεκτρονικής διαδικασίας και προορίζονται για διάδοση μέσω του διαδικτύου καθώς και το ότι κάθε ανάκληση του συγκεκριμένου υλικού από κάποιον χρήστη ουθσιαστικά συνιστά "αντίτυπο", γίνεται σαφές ότι ένα σημαντικό τμήμα του υλικού που διακινείται στο διαδίκτυο συνιστά τύπο με την έννοια του άρθρου 14 παρ. 1 του Συντάγματος. Έντυπα λοιπόν είναι τα κείμενα βιβλίων, οι ηλεκτρονικές εφημερίδες και προκηρύξεις, τα ηλεκτρονικά περιοδικά, αλλά και τα φυλλάδια. Στον Τύπο περιλαμβάνονται φωτογραφίες, σχέδια κ.λ.π. Εξαιρούνται της εγγυήσεως της διάταξης του άρθρου 14 παρ. 2 του Συντάγματος τα διακινούμενα στο διαδίκτου μηνύματα των δημοσίων υπηρεσιών ή οργανισμών, οι τιμοκατάλογοι, οι κατάλογοι πωλήσεων, οι εμπορικές εγκύκλιοι, οι κοινωνικές προσκλήσεις και οι αγγελίες, εκτός αν δημοσιεύονται στο πλαίσιο μιας ηλεκτρονικής εφημερίδας ή περιοδικού. Δεν εμπίπτουν φυσικά στην έννοια του Τύπου τα μηνύματα που δεν προορίζονται να διαδοθούν, π.χ. η ηλεκτρονική αλληλογραφία (βλ. για τα παραπάνω Ι.Καράκωστα, Δίκαιο & Ίντερνετ, ό.π., σ. 45)."

Η απόφαση ακολουθεί κατά γράμμα την "θεωρία του εικονικού αντιτύπου" που είχε αναπτύξει από το 2003 ο καθηγητής Ι.Καράκωστας στο βιβλίο του "Δίκαιο & Internet", β΄ έκδοση. Στο παραπάνω απόσπασμα, το Δικαστήριο αποδέχεται την επέκταση στο Διαδίκτυο της συνταγματικής προστασίας, δηλ. ουσιαστικά την απαγόρευση της λογοκρισίας και κάθε άλλου προληπτικού μέτρου (άρθρο 14 παρ. 2 Σ.) που ισχύει για τον Τύπο. Αυτή η θέση δεν είναι καθόλου αυτονόητη, γιατί ένα συντηρητικό δικαστήριο υπήρχε κίνδυνος να προκρίνει την ένταξη του Διαδικτύου στο άρθρο 15 του Συντάγματος (ραδιοτηλεόραση, κινηματογράφος, φωνογραφία) που ρητώς εξαιρεί τα -τότε- "νέα μέσα" από τις προστατευτικές απαγορεύσεις του άρθρου 14 παρ. 2.

Δεν έκανε όμως το Δικαστήριο το επόμενο βήμα: πλέον δεν χρειάζεται σε συνταγματικό επίπεδο να αναζητάμε το αν το Διαδίκτυο εμπίπτει στο 14 ή στο 15, αφού μετά την αναθεώρηση του 2001 υπάρχει πλέον το ειδικό συνταγματικό δικαίωμα "συμμετοχής στην κοινωνία της πληροφορίας" και το ειδικό συνταγματικό δικαίωμα της ελευθερίας της πληροφόρησης, το οποίο κατοχυρώνεται στο νέο άρθρο 5Α του Συντάγματος. Η σημασία τους είναι τεράστια γιατί, πέραν της λογοκρισίας, το περιέχει δική του, άκρως περιορισμένη δέσμη πέριορισμών που μπορούν να επιβληθούν σε αυτά τα δικαιώματα: διερεύνηση ποινικών αδικημάτων, λόγοι εθνικής ασφάλειας, δικαιώματα τρίτων όπως απόρρητο, προσωπικά δεδομένα, ιδιωτικότητα. Άρα: ούτε η επιτρεπτές περιπτώσεις λογοκρισίας που περιλαμβάνονται στο άρθρο 14 Σ. δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο Διαδίκτυο.

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε μία απόφαση (που θα έπρεπε να είχε βγει το 1999, ας πούμε) που αναγνωρίζει την συνταγματική προστασία του άρθρου 14 στο Διαδίκτυο. 

Ωστόσο, η απόφαση προχωρά και σε άλλες δύο σημαντικές τομές: εφαρμογή της ειδικής σύντομης διαδικασίας 681Δ ΚΠολΔ, αλλά και της ειδικής νομοθεσίας περί αντικειμενικής ευθύνης του τύπου (1178). 

Ως προς το πρώτο ζήτημα, το Δικαστήριο κάνει λόγο για αναλογική εφαρμογή του 681Δ:

"Οι προαναφερόμενες διατάξεις εφαρμόζονται αναλόγως και επί προσβολών προσωπικότητας οι οποίες συντελούνται στο διαδίκτυο (internet) μέσω ηλεκτρονικών ιστοσελίδων ("ηλεκτρονικών περιοδικών") που λειτουργούν ως διεθνές μέσο διακίνησης πληροφοριών, δεδομένου ότι για τις προσβολές αυτές δεν υπάρχει ιδιαίτερο θεσμικό πλαίσιο και η αντιμετώπισή τους δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με την αναλογική εφαρμογή της ήδη υπάρχουσας νομοθεσίας για τις προσβολές της προσωπικότητας μέσω του έντυυπου (εφημερίδες, περιοδικά) ή του ηλεκτρονικού (τηλεόραση, ραδιόφωνο) Τύπου, αφού και η ραγδαίως αναπτυσσόμενη διαδικτυακή πληροφόρηση  που προσφέρεται από το Internet σε πολυμεσική μορφή (multimedia) καθιστά το χρήση αυτού (Internet) εκτός από "ομιλητή" και "αποδέκτη" πληροφοριών και κάνει το διαδίκτυο να προσομοιάζει με την τηλεόραση και μάλιστα με μιας νέας μορφής αναπτυσσόμενη τηλεόραση,  προσιτή σε κάθε πολίτη (βλ. μελέτη Α.Μαρίνου "Το Internet και οι συνέπειές του κυρίως στο χώρο του Δικαίου" ΕλλΔνη 39,1 επ. (έτσι η ΕφΑθ 8962/2006 ΕλλΔνη 2007, 1518)".

Εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις και οι παρανοήσεις. Η αναφορά στη διαδραστική μορφή του Διαδικτύου ("εκτός από "ομιλητή" και "αποδέκτη" πληροφοριών")  είναι στοιχεία που διαφοροποιούν ουσιωδώς το διαδίκτυο από την τηλεόραση, η οποία αποτελεί ένα κλασικό μοντέλο μονόδρομης διάδοσης μηνυμάτων. Ακριβώς αυτό το επιχείρημα δηλαδή ήταν που έπρεπε να χρησιμοποιηθεί από το Δικαστήριο για να αντιδιαστείλει την λειτουργία του Διαδικτύου από την λειτουργία της τηλεόρασης και όχι για να θεμελιώσει την ομοιότητα των δύο μέσων.  Διότι διάδραση - που δεν υπάρχει στην τηλεόραση- σημαίνει ότι ο θιγόμενος μπορεί να απαντήσει άμεσα, ανάλογα βέβαια και από την δομή του κάθε μέσου (δεν είναι όλα "ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως αναφέρει το Δικαστήριο). Η αντίφαση έγκειται επίσης στο ότι, αν το Διαδίκτυο προσομοίαζε στην τηλεόραση, το Δικαστήριο δεν θα το ενέτασσε στο άρθρο 14 του Συντάγματος, αλλά στο άρθρο 15, όπως προαναφέρθηκε. 

Στη συνέχεια όμως, τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους: 

"Ο θιγόμενος λοιπόν από προσβολές μέσω του διαδικτύου έχει αξίωση κατά του χρήστη προσβολέα και βάσει του άρθρου μόνου του Ν.1178/1981 που καθιερώνει αντικειμενική ευθύνη του ιδιοκτήτη εφημερίδας για δημοσιεύματα που προσβάλλουν την προσωπικότητα ανεξάρτητα από την υποκειμενική ευθύνη του συντάκτη ή, αν είναι άγνωστος, του εκδότη ή του διευθυντή σύνταξης. Ο ιδιοκτήτης του εντυπου ευθύνεται ανεξάρτητα από δική του υπαιτιότητα, αρκεί η γνώση ή υπαίτια άγνοια (άρθρο 920 ΑΚ) ή υπαιτιότητα (άρθρα 914, 919 ΑΚ) να συντρέχει στο πρόσωπο του εκδότη ή του διευθυντή ηλεκτρονικής εφημερίδας. Ο ιδιοκτήτης μιας ιστοσελίδας υπέχει ευθύνη για τα δημοσιεύματα και τις δραστηριότητες των προσώπων που απασχολεί, εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της προστήσεως και κυρίως το στοιχείο "εξάρτησης" που απαιτείται για την ένταξη του προστηθέντος στο πεδίο δράσεως του προστήσαντος (βλ. Ι. Καράκωστα, Προστασία της ιδιωτικότητας στην Κοινωνία της Πληροφορίας, ΔιΜΕΕ 2004/54) οι δε σχετικές διαφορές που προκύπτουν μεταξύ του θιγόμενου από δημοσίευμα σε ιστοσελίδα του ιδιοκτήτη της ιστοσελίδας υπάγονται στην ειδική διαδικασία του άρθρου 681Δ του ΚΠολΔ."

Τίθεται λοιπόν -ορθά- το θέμα της ύπαρξης μιας επιχειρηματικής δομής (προϊστάμενοι-υφιστάμενοι) για την εφαρμογή του Ν.1178/1981 στην περίπτωση των διαδικτυακών μέσων ενημέρωσης. Αυτό σημαίνει - αν και δεν το λέει ρητά το Δικαστήριο- ότι αυτή η δομή θα πρέπει να υπάρχει και ως προς τα minimum αποζημίωσης: δεν μπορείς να ζητήσεις αποζημίωση λ.χ. τα 300.000  ευρώ που προβλέπει ο νόμος ως minimum για τα τηλεοπτικά κανάλια, όταν πρόκειται για δημοσίευμα σε ένα blog. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, το Δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 5.000 ευρώ για τη δημοσίευση ενός φερόμενου ως προσβλητικού δελτίου τύπου σε ιστοσελίδα εφημερίδας. Για τον υπολογισμό αυτού του ποσού, το Δικαστήριο έλαβε υπόψη "την μικρή σχετικά επισκεψιμότητα που είχε ο διαδικτυακος τόπος της "Β" αφού εκεί δημοσιεύονται ειδήσεις ειδικού, οικονομικού κατά βάση ενδιαφέροντος της οικονομικής κατάστασης των μερών". 

Επομένως, αν επικρατήσει αυτή η νομολογιακή άποψη:

- Τα διαδικτυακά δημοσιεύματα που περιέχονται σε ιστολόγια καλύπτονται από την συνταγματική προστασία της ελευθεροτυπίας

- Εφόσον δεν υπάρχει σχέση "εξάρτησης", δεν εφαρμόζεται στα ιστολόγια ο νόμος για την αντικειμενική ευθύνη του τύπου, επομένως ούτε και τα minimum αποζημιώσεων που προβλέπει.


8 σχόλια:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΙΓΓΛΕΖΑΚΗΣ είπε...

Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επικρατήσει αυτή η άποψη, η οποία εκφράζει το Δικαστή που εξέδωσε την απόφαση και μόνο, ο οποίος ακολούθησε τον "εύκολο" δρόμο της αντιγραφής...
Αυτό που δεν γίνεται στην Ελλάδα είναι να επισημαίνουν τα νομικά περιοδικά πότε μια απόφαση είναι τελεσίδικη και πότε όχι, όπως κάνουν τα περιοδικά στο εξωτερικό. Ιδίως οι αποφάσεις των πρωτοβαθμίων Δικαστηρίων είναι ορισμένες φορές προβληματικές, ιδίως όταν εισέρχονται σε νέα πεδία.

e-Lawyer είπε...

Πράγματι, δεν γνωρίζουμε αν θα επικρατήσει αυτή η άποψη.

Ωστόσο, είναι κάπως πιο θεμελιωμένη από την απόφαση του Αρείου Πάγου που παραθέτεις στο blog και πιο θεμελιωμένη από την απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθήνας του 2008 που παραθέτω (η οποία σημειωτέον είναι και αμετάκλητη). Διότι μπορεί να έχει αντιγράψει τις θέσεις Καράκωστα, αλλά τις έχει εντάξει με έναν αποδεκτό τρόπο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Ενώ ο Άρειος Πάγος και το Μονομελές έλεγαν απλώς "Δεν εφαρμόζονται αυτά στο Διαδίκτυο", χωρίς πολλά πολλά επιχειρήματα.

Η δική μου ένσταση για την αναλογική εφαρμογή του 1178 είναι ίσως ότι όπου θέλει να εντάξει σε αυτόν ένα μέσο ενημέρωσης, ο νομοθέτης το κάνει ρητά. Εδώ, το Δικαστήριο θα μπορούσε να είχε καταλήξει στο ίδιο ακριβώς νομικό αποτέλεσμα με επίκληση των κανόνων της προστήσεως (πράγμα που κάνει ρητώς), οπότε κανένα κενό δεν καλείται να καλύψει. Πιο ουσιαστικο θα ήταν λ.χ. το θέμα της υπαγωγής στην ειδική διαδικασία του άρθρου 681Δ με την έννοια ότι είναι πιο σύντομες οι προθεσμίες εκδίκασης, έφεσης, κλπ κλπ, πράγμα που ενδείκνυται για υποθέσεις Διαδικτύου και εκεί δεν μπορεί να καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα αν δεν μιλήσει για αναλογική εφαρμογή.

inlovewithlife είπε...

Η απόφαση αυτή πάντως δε φέρνει κάτι θετικό.

Η κατ' αναλογία εφαρμογή κανόνων δικαίου, όπως αυτών της νομοθεσίας περί τύπου, που απευθύνονται σε επιχειρήσεις καθαρά κερδοσκοπικού χαρακτήρα με πολυάριθμο συχνά προσωπικό, σε μπλογκς, φόρουμ κτλ, δηλαδή γενικότερα στη συντριπτική πλειονότητα διαδικτυακού περιεχομένου, είναι αυθαίρετη.

Το διαδίκτυο δεν είναι ανάλογο ούτε της τηλεόρασης ούτε του τύπου ούτε γενικότερα των ΜΜΕ. Είναι ένα μέσο αμφίδρομης, πολλοί - προς - πολλούς και άμεσης επικοινωνίας, στο οποίο ο όγκος διακινούμενου περιεχομένου είναι ασύλληπτος και έτσι ακριβώς πρέπει να παραμείνει.

Επειδή η Ελληνική και γενικότερα η Ευρωπαϊκή έννομη τάξη δε λειτουργούν με την ταχύτητα που εξελίσσεται η τεχνολογία, αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει να λειτουργούν ως μοχλός ανάσχεσης στο μέσο. Τουλάχιστον στις ΗΠΑ υπάρχει εδώ και 8 χρόνια νομοθετική διάταξη που απαλλάσσει από ευθύνες τους μεσάζοντες του διαδικτύου και επιτάσσει καταστολή της παράνομης συμπεριφοράς στην πηγή της.

Συνεπώς είμαι σύμφωνος με την άποψή σου περί υπαγωγής του διαδικτύου στις προστατευτικές διατάξεις 5 και 5Α και 9Α του Σ και βρίσκω την απόφαση προς λανθασμένη κατεύθυνση.

ΥΓ. Το βιβλίο του κ. Καράκωστα γράφτηκε πριν από ψηφιακά έτη φωτός και από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Δε μπορεί να χρησιμοποιείται ως κριτήριο για δικαστικές αποφάσεις. Όσο η ΕΕ δεν αναθεωρεί την Οδηγία 2000/31, τόσο πιο πίσω θα ερχόμαστε με αυθαίρετες αναλογίες.

30fyllos είπε...

κ πως οριζεται η εξαρτηση?κατα ΑΠ υπαρχει υπο μορφη γενικων οδηγιων.κατα θεωρια: κριτηρια τυπικων κινδυνων κ αναγκαιου μεσου.εδω αναφερεται σχεση προισταμενου-υφισταμενου..(γενικα νομιζω πωςυπαρχει προβλημα με τη διαπιστωση της σχεσης προστησης ετσι μπορει πολλες φορες ο δικαστης-εκμεταλλευομενος την ασαφεια-να ερμηνευει κατα το δοκουν με εξωνομικα κινητρα..ιδιως οταν εναγων ειναι καποιο δημοσιο προσωπο αρκετα ισχυρο ενω εναγομενος καποιος απλος πολιτης).παραδειγμα αν δλδ σε δημοφιλεστατο blog οπου αναρτωνται ειδησεις κ απο τριτους αναγνωστες -εστω χωρις προεγκριση σχολιου οπως εδω- που δεν συνδεονται με ιδιοκτητη blog,εχω κειμενο που ενω φαινεται τεκμηριωμενο δεν ειναι κ συνιστα προσβολη τριτου,κ τριτος ζητησει αποζημιωση.υπαρχει σχεση εξαρτησης?θα ευθυνεται κ το ιδιο το blog η μονο ο συντακτης του σχετικου κειμενου με νομο περι τυπου?

Δευτερον,οσον αφορα την αποζημιωση αυτη δοθηκε για ηθικη βλαβη με βαση 932ΑΚ?δεν αρκει η in natura αποκατασταση οπως κ ο ΑΚ αλλα κ το Σ αρ15παρ5 οριζει, δεδομενου οτι to internet λογω διαδραστικοτητας ειναι το πλεον προσφορο μεσο για in natura αποκατασταση της ζημιας.Γιατι επρεπε να ενω ηταν δυνατη η in natura αποζημιωση να επιδικασθει χρηματικη?

Τελος δεν πρεπει να λησμονηθει το γεγονος οτι οταν ψηφιστηκε ο Ν.1178/1981 υπηρξαν πολλες αντιδρασεις κ χαρακτηριστηκε ως τυποκτονος,οτι προστατευει υπερμετρα τα δημοσια προσωπα οτι δεν προαγει την ελευθεροτυπια κ την παρρησια ,ιδιως με την ρυθμιση της αντικειμενικης ευθυνης εκδοτη κ αρχισυντακτη..κ σε αρκετο βαθμο νομιζω δικαιωσε το χαρακτηρισμο του

e-Lawyer είπε...

Προσοχή γιατί κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και ένας νόμος αποτελεί γενικό κανόνα: δεν είναι εφικτό να ρυθμίζει κάθε ιδιαιτερότητα που μπορεί να προκύψει στην πράξη.

Το μείζον θέμα σε αυτήν την υπόθεση είναι: υπάρχει κενό δικαίου ή όχι; Αν υπάρχει, είναι δόκιμο να πληρωθεί το συγκεκριμένο κενό με την αναλογική εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου; Ποια θα πρέπει να είναι τα στοιχεία αυτής της αναλογικότητας - διότι εδώ φαίνεται να πληρούται το κενό με άμεση εφαρμογή.

Για το θέμα της ηθικής βλάβης, κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί να νοηθεί in natura αποκατάσταση (η οποία δεν είναι αποκλειστική, ούτε κατά τον ΑΚ, αλλά ούτε και κατά το Σύνταγμα), εφόσον μιλάμε για διαδικτυακό δημοσίευμα, διότι πως θα πιάσεις όλους αυτούς που το διάβασαν για να τους διαβιβάσεις την συγγνώμη κλπ.

inlovewithlife είπε...

Προφανώς υπάρχει κενό δικαίου.

Το θέμα είναι (και δεδομένου ότι αρνησιδικία δε δύναται να υφίσταται) κατά πόσο η αναλογική εφαρμογή της νομοθεσίας περί τύπου είναι δόκιμη.

Προφανώς δεν είναι. Πρόκειται για εξολοκλήρου ανόμοιες περιπτώσεις.

e-Lawyer είπε...

Συμφωνώ και αυτή η ανομοιότητα προκύπτει ιδίως από τον παραλληλισμό του Διαδικτύου με την ... τηλεόραση!

Αλλά έχει και ορισμένα θετικά στοιχεία η απόφαση, όπως η έδραση του διαδικτύου υπό την συνταγματική προστασία της ελευθερίας της έκφρασης.

Θανάσης Αλαμπάσης είπε...

Αγαπητέ συνάδελφε
Η 27/2009 του ΠΠΠ που δημοσιοποιήσατε , μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ με το ενδιαφέρον αυτό νομικό αυτό ζήτημα.
Επίσης έναυσμα μου εδόθη και από την αγωγή στην οποία αναφέρεστε σύμφωνα με το περιεχόμενο της οποίας ο ενάγων , εξομοιώνοντας άλλως παραλληλίζοντας νομικά το από το internet δημοσίευμα με δημοσίευμα από ραδιοφωνικό σταθμό με δικτύωση σε περισσότερους νομούς (!!!) αιτείται την από το νόμο προβλεπόμενη ελάχιστη αποζημίωση των 150.000 ευρώ…

Κατά την άποψή μου το δημοσίευμα από το internet συνιστά τύπο (με την έννοια των εφημερίδων και περιοδικών και μόνον) . Δεν παραλληλίζεται ούτε εξομοιώνονται νομικά με τις ημερήσιες εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης καθώς και τα περιοδικά που κυκλοφορούν μέσω των πρακτορείων εφημερίδων , ούτε βεβαίως με τη ραδιοφωνία και τηλεόραση , αλλά μόνον με «τις άλλες εφημερίδες και περιοδικά» (και πάλι υπό πολλές προϋποθέσεις και με μεγάλη επιφύλαξη).

Κατά την άποψή μου η απόφαση του ΑΠ είναι σε σχέση την 27/09 ΠΠΠ και την 2256/08 (το σκεπτικό της οποίας όμως δεν γνωρίζω) , πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα…

Οι νομικοί ισχυρισμοί που κατατείνουν στην άποψη ότι το internet δεν εξομοιώνεται νομικά με τον παραδοσιακό ηλεκτρονικό Τύπο , ούτε βεβαίως με τις ημερήσιες εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης καθώς και τα περιοδικά που κυκλοφορούν μέσω των πρακτορείων εφημερίδων , παρατίθενται εκτενώς στη διεύθυνση
http://alampasis.blogspot.com/2009/04/internet_27.html

To νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο

 Το νομοσχέδιο προβλέποντας στο άρθρο 3 ότι ο γάμος επιτρέπεται για άτομα διαφορετικού ή ίδιου φύλου, αυτοδικαίως επεκτείνει στα ζευγάρια το...